Juliusz Ulrych (ur. 9 kwietnia 1888 w Kaliszu, zm. 31 października 1959 w Londynie) – polski polityk, członek Polskiej Organizacji Wojskowej, piłsudczyk, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Ulrych pochodził z zamożnej luterańskiej rodziny kupieckiej o korzeniach niemieckich osiadłej od paru pokoleń w Turku, Kaliszu i Stawiszynie, był synem Emila i Berty ze Starków. Uczęszczał do Miejskiego Gimnazjum Klasycznego w Kaliszu, a po strajku szkolnym w 1905 do tamtejszej Szkoły Handlowej. Po egzaminie maturalnym, złożonym w Gimnazjum św. Anny w Krakowie studiował inżynierię komunikacji na Politechnice Lwowskiej.
Po wybuchu wojny w 1914 Ulrych wstąpił do Legionów Piłsudskiego. Był oficerem 1 Pułku Piechoty Legionów (Pierwsza Brygada). W listopadzie 1918 kierował z ramienia Polskiej Organizacji Wojskowej akcją rozbrajania oddziałów niemieckich w Kaliszu.
W czasie wojny z Sowietami lat 1919–1921 zorganizował w Szczypiornie pod Kaliszem 29 Pułk Strzelców Kaniowskich. Za zasługi dla kraju w tej wojnie otrzymał Order Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyż Walecznych.
Po 1926 był w randze majora (później podpułkownika) adiutantem marszałka Piłsudskiego[2] i mieszkał w rezydencji Marszałka, Belwederze. W latach 1926-1927 pełnił funkcję szefa sztabu Korpusu Ochrony Pogranicza[3], od 1928 działał jako dyrektor Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego i był jednym z promotorów utworzenia AWF w Warszawie. Następnie dowodził 36 Pułkiem Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. W styczniu 1931 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu Głównego WP. Później został mianowany zastępcą szefa Administracji Armii. Kariera polityczna [edytuj]Od 13 października 1935 do 30 września 1939 Ulrych był ministrem komunikacji w rządach Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego. Jako taki był ostatnim w przedwojennej Polsce szefem Jana Nowaka-Jeziorańskiego, który go wspomina w swej książce Kurier z Warszawy (wydanie londyńskie). Od 1938 do 1939 był posłem na Sejm V kadencji.
W 1939 objął funkcję Szefa Komunikacji w Sztabie Naczelnego Wodza marszałka Śmigłego-Rydza. W 17 września 1939 udał się wraz z rodziną i całym rządem RP w obliczu sowieckiej inwazji i polskiej klęski do Rumunii. Tam z rodzinami innych ministrów rządu generała Składkowskiego został internowany w Baile Herculane, gdzie rodzina pozostała do obalenia rządu marszałka Antonescu w 1944, nie mając nawet możliwości wyjazdów do Bukaresztu. Po uzyskaniu zezwolenia na wyjazd z Rumunii Ulrychowie przedostali się przez Turcję na Cypr, stamtąd do Francji i na koniec do Anglii. Ulrych zgłosił się tam do służby czynnej w WP, ale zwolennicy polityki zmarłego generała Sikorskiego (na czele z Mikołajczykiem), którzy konsekwentnie odsuwali wszystkich piłsudczyków od władzy i wpływów, przydzielili mu tylko podrzędną posadę w administracji Rządu RP na Wygnaniu. Po wojnie Ulrych, pozbawiony polskiej emerytury, oszczędności bankowych pozostałych w Polsce, spadku po matce (zm. 1941) i obywatelstwa przez władze PRL, musiał się utrzymywać z pracy własnych rąk: najpierw należał do tzw. Silver Brigade – byłych polskich ministrów i wojskowych pucujących srebra w londyńskim hotelu Claridge’s, później pracował jako windziarz w domu towarowym Harrods. Ok. 1950 Ulrych otrzymał stanowisko konsultanta w brytyjskim War Office. Na emigracji pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Naczelnej Ligi Niepodległości Polski, politycznego skupienia piłsudczyków.
