Park Miejski w Kaliszu powstał w 1798 roku poprzez publiczne udostępnienie ogrodów skasowanego zakonu jezuitów. Początkowo jego powierzchnia była niewielka, jednak z czasem przyłączono do niego kolejne tereny. W 1842 roku w wyniku modernizacji zieleńca po powodzi powstał Wielki Park, następnie w 1885 roku Ogród Pomologiczny, w 1900 roku Nowy Park, w 1912 roku park na Łęgu Rypinkowskim oraz w 1926 roku Park Sportowy.
Najstarszym zachowanym budynkiem w parku jest zbudowany w 1832 roku naprzeciwko wejścia i mostu od strony alei Wolności dom Förstera. Obecnie po przebudowach w obiekcie funkcjonuje restauracja. W 1843 roku na południowym krańcu założenia powstał staw Kogutek z wyspą, a rok później wybudowano w pobliżu tzw. Domek Szwajcarski.
Przełom XIX i XX wieku to dla parku szczególnie pomyślny okres dzięki przekształceniom poczynionym przez znanego ogrodnika Edmunda Jankowskiego oraz intensywnej działalności Komitetu Parkowego. Założono wówczas zwierzyniec, w 1886 roku wybudowano oranżerię według projektu Józefa Chrzanowskiego, a dwa lata później wzniesiono sztuczne ruiny. W parku ustawiono rzeźby zamówione w prestiżowej pracowni rzeźbiarskiej z Charlottenburga – były to Amor (1885), Flora (1886), Strzelec Alpejski (1887), Halabardnik (1888, przeniesiony w kolejnym roku do ratusza), drugi Amor (1890), Sandalarka (1890), Bachus i Satyr (1891) oraz Psyche (1899). Po zniszczeniu Kalisza w 1914 roku przeniesiono do parku jeszcze rzeźby Kalisia (1891) z ratusza oraz Gryfy (1900) i Wiktoria (1900) z teatru. Z tego okresu pochodzą dwa zachowane do dziś budynki – tzw. Domek Parkowego, przy wylocie ulicy Niecałej z około 1900 roku, oraz zakład wodoleczniczy (Hydropatia) z 1904 roku, obecnie przedszkole.
Od czasów II wojny światowej park zaczął podupadać. Podczas wojny rozebrano ruiny, zniszczone zostały również wszystkie rzeźby oprócz Flory (przeniesiono ją później na dziedziniec kaliskiego ratusza, a w parku stanęła jej kopia). W latach PRL-u rozebrane zostało ogrodzenie otaczające park, wyasfaltowano część alejek i zamontowano przy nich oświetlenie, w połowie lat 70. pojawiły się również nowe rzeźby – Muzykanci, Tańczące Eurydyki i Spoczywająca. W latach 60. zlikwidowano niestety oranżerię i zwierzyniec, a w 1986 roku Domek Szwajcarski.
Współcześnie niewątpliwie najbardziej reprezentacyjnym miejscem parku, mimo dwudziestowiecznych degradacji tego terenu, są okolice Kogutka, gdzie znajdują się ukwiecone klomby, tzw. Dąb Asnyka i zegar słoneczny. Obecnie miasto stoi przed wyzwaniem rewaloryzacji parku. W 2014 roku w głosowaniu na projekty mające być realizowane w ramach Funduszu Obywatelskiego wybrano opracowanie koncepcji projektowej na „reaktywację” parku. Ogłoszony został konkurs, który rozstrzygnięto w grudniu 2016 roku. Zwycięską koncepcję opracował zespół projektowy z Wrocławia pod kierunkiem Łukasza Dworniczaka. Założono rekonstrukcję domku szwajcarskiego, oranżerii i parkowych rzeźb. Autorzy zrezygnowali z wykonania pełnej dokumentacji projektowej, którą na zlecenie miasta zrealizował architekt Łukasz Szleper z zespołem. Mimo jej powstania projekt jak na razie nie będzie realizowany w całości z racji zbyt wysokich kosztów – jego realizację podzielono na etapy.
zdjęcie archiwalne pochodzi ze strony www.muzeawielkopolski.pl
